The land of the Natives
Blijf op de hoogte en volg Jis en Cait
11 Mei 2015 | Verenigde Staten, Moab
Tijdens het koken op de Spider Rock Campground (hotdogs uiteraard) kregen we bezoek van een mountain lion (lees: een klein katje). We hadden niet de illusie dat het hem om ons ging, hij wilde natuurlijk gewoon een hapje hotdog. Maar toch was het wel gezellig, zo'n beestje. Rond een uur of half 9 werd het donker in Canyon de Chelly (spreek uit als canyon de shae). We hebben ons dik aangekleed, want het was weer eens stervenskoud daar.
Toen wij wakker werden en ons realiseerden dat we nog steeds op de Spider Rock Campground waren, en we nog steeds niet de moed hadden verzameld om de douches te bekijken, besloten we om de douche maar uit te stellen tot de volgende camping waar we die middag zouden aankomen. Nadat we aangekleed waren, zijn we Canyon de Chelly gaan bezichtigen. Na een paar minuten rijden, kwamen we aan bij de Sliding House Trail. Een wandeling die ons naar een klif bracht waarbij we uitzicht hadden op een vallei. Vroeger woonden de Navajo in huizen uitgehakt in de steile klif. Hier heeft de trail zijn naam aan te danken. Hierna zijn we verder gereden naar de volgende hike; de White House Ruins Trail. Dit was een wandeling van ongeveer een uur naar beneden de canyon in en een uur weer terug omhoog. Het uitzicht was prachtig! Via soms steile paden kwamen we uiteindelijk op de bodem van de vallei waar nog steeds Navajo indianen wonen. We volgden de rivier richting de White House Ruins, overblijfselen van soortgelijke huizen als bij de vorige trail, maar dit keer konden we ze van heel dichtbij zien. In de vallei stonden een paar locals die zelfgemaakte spulletjes verkochten, zo ook een Navajo jongen iets ouder dan wij. Hij maakte prachtige schilderingen met witte en zwarte inkt op leisteen afkomstig uit de vallei waarin we stonden. We raakten met hem aan de praat en hij vertelde ons veel over wat hij noemde 'my people'. De naam 'Navajo' is door de Spanjaarden aan hen gegeven. De originele naam van zijn volk is 'Diné'. Hij legde ons uit wat de bekenis was achter de symbolen die op sommige plaatsen in de vallei in de muren waren gekrast. Deze stonden er soms al meer dan 1000 jaar. Zijn oma, die voor hem zorgde toen hij klein was, woonde tot voor kort nog in de vallei in een klein huisje zonder elektriciteit en stromend water. Helaas moest ze vanwege haar verslechterde gezondheid naar een tehuis. De jongen doet er naar eigen zeggen alles aan om zijn cultuur in leven te houden. Jis wilde graag een van zijn schilderingen kopen, maar haar geld lag natuurlijk nog in de auto die boven op de berg stond. Ze had geluk, want de jongen was van plan om ook weer terug naar boven te gaan. Hij is het hele eind met ons meegelopen en we hebben hem een lift gegeven tot de dichtsbijzijnde kruising. Hij woonde in een klein huisje in Canyon de Chelly.
Nadat we even bij het Visitors Center waren geweest en een broodje hadden gegeten, zijn we op weg gegaan naar de volgende camping: Gouldings Campground in Monument Valley. Hier kwamen we half in de middag aan via de Scenic Route die schitterende uitzichten gaf op Monument Valley. We waren heel blij om eindelijk op een camping aan te komen met fatsoenlijke voorzieningen (zwembad, wifi, douches, laundry en schone wc's). De Wifi werkte helaas alleen wanneer hij er zelf zin in het (zelden) en het wassen was duur. Maar ja, who cares, we konden douchen! We hebben heerlijke salades gemaakt, maar door de harde wind werden het 'Sandy Salads' oftewel een hap sla met zand. Na een lange hete douche zijn we ons bedje ingekropen en lekker gaan slapen.
De volgende morgen hebben we op ons primitieve propaanstel eitjes gebakken. Daarbij zijn we met Bruce vertrokken naar het echte Monument Valley Tribal Park. Een park dat officieel niet van de Amerikaanse overheid is, maar van de Navajo. Het ligt in het Navajo Reservaat en onze Nationale Parken Pas was er dan ook niet geldig. We hebben $20 betaald en zijn toen de bekende Monument Valley Loop gaan rijden. Een soms ruige dirtroad van 17 mijl die ons langs 11 punten leidde. We hadden uitzicht op de Mesa's van Monument Valley die zo bekend zijn uit de oude Amerikaanse Western films. Het weer zat echter niet zo mee. We wilden eigenlijk nog gaan paardrijden, maar we hadden niet zo'n zin om van ons paard af te waaien. Dus dat hebben we maar niet gedaan. Toen we bijna aan het einde van de Loop waren, begon het een beetje te regenen. We besloten om terug te gaan naar de campground. Het weer sloeg volledig om: harde windstoten en opwaaiend zand van alle kanten. Buiten koken was eigenlijk geen optie. Toen bedachten we ons dat er zo'n 22 mijl verderop in Kayenta een MCDONALDS zat MET WIFI. Daar hebben we niet lang over getwijfeld. We zijn door een ware zandstorm naar de Mac gereden. Jis had misschien 5 meter zicht, maar ja ze zag toch alleen maar die hamburger voor zich :D
We hebben weer veel te veel zitten vreten (oke cait had een salade, jis kon zich weer niet inhouden) en zijn daarna weer terug gereden naar de camping. De zandstorm was inmiddels gaan liggen. Bill zal wel teleurgesteld in ons zijn als hij zou weten dat we toch weer naar de Mac zijn gegaan, ondanks zijn horrorverhalen over wat ze in de kipnuggets stoppen (roze slijm). Terug op de camping hebben we 'even' een was gedraaid. Het wassen duurde 35 minuutjes, wat wij kort vonden, maar de verklaring liet niet lang op zich wachten. Dat ding centrifugeerde niet. Drijfnatte was, was het resultaat. We hadden ook ons beddengoed maar eens in de was gedaan omdat die mountain lion van Spider Rock Campground in ons busje was geglipt. We hebben alles in de droger gegooid, die 25 cent per 10 minuten kostte. Eindstand: we hebben een donders uur naast de droger gezeten en aan het eind de was zelfs over twee drogers verdeeld, omdat het gewoon niet droog werd. Een klein kapitaal lichter was ons beddengoed eindelijk droog. We hebben alles weer opgemaakt en zijn toen de mensen in de campingwinkel gaan vervelen, 2 jongens van Navajo afkomst, die ons vertelden dat studeren in Amerika zo'n $30.000 per jaar kost. Dit was nog best een interassant gesprek. Na een uurtje zijn we terug gegaan naar Bruce en zijn we lekker gaan slapen. Het busje bewoog van de storm die inmiddels weer was opgelaaid.
De volgende morgen besloten we om zo snel mogelijk beter weer op te zoeken in Moab, een stadje vlak onder Arches National Park. Bill had ons inmiddels al een paar suggesties gegeven voor de weg er naartoe en zei ook dat het er wel eens moeilijk zou kunnen zijn om er een campground te vinden, omdat het er vol zit met Amerikaanse toeristen. Arches is blijkbaar een geliefde plek, ook bij Amerikanen zelf. De camping die we aanvankelijk hadden gekozen, bleek helemaal vol te zitten. Toen we de weg terug reden, zagen we dat dit bij meerdere campings het geval was. Gelukkig konden we terecht bij de Slick Rock Campground. Dit was een hele gezellige camping, maar het feit dat het weer beter was hielp ook wel mee. We hebben ons hier gesettled en zijn richting Arches gereden. De eerste hike die wij gingen doen heette Park Avenue. Een wandeling van een paar mijl langs bijzondere rotsformaties in de vorm van gebouwen en drie roddelende vrouwen. Toen we terugkwamen op de parkeerplaats werden we aangesproken door drie Amerikaanse jongens. Ze vonden onze Bruce hilarisch en vroegen of we het gezellig vonden om die avond een drankje te doen in een bar in Moab. We spraken af dat we contact zouden houden. We zijn toen doorgereden naar de volgende trail: Sand Dunes Arch en Broken Arch Trail. Bij elkaar hebben we die dag meer dan 7 mijl gelopen, maar het was schitterend. 's Avonds belandden we in Woody's, een bar met Live muziek van Jack & Jill. Vreselijk hahaha. Maar we hebben wel gelachen. De jongens, Ben, Clay en Brian, sliepen zelf in een caravan die ze gewoon ergens langs de weg neerzetten en 's morgens sneakten ze het zwembad en ontbijtbuffet van The Hampton Hotel in. Bad ass. We hebben een gezellige avond gehad met een serieus randje. Ze bleken heel gelovig te zijn en daaruit vloeiden interessante discussies voort. Wij hebben aan het einde van de avond een taxi terug naar onze camping genomen.
Het was een redelijk kort nachtje, maar dat weerhield ons er de volgende dag niet van om weer flink te gaan hiken in Arches. De avond ervoor hadden we met Bill afgesproken dat hij deze avond voor ons zou koken! We wisten niet wat we precies konden verwachten, behalve dan dat het biologisch, vegetarisch en gezond zou zijn (weer eens wat anders dan hotdogs). We zijn in Arches eerst naar Turret Arch en de North en South Window Arches gereden. Onderweg kwamen we drie Amerikaanse meiden tegen die onderweg naar huis waren vanaf hun universiteit in Iowa. Ze waren namelijk afgestudeerd en gingen nu in Californië op zoek naar werk. Onderweg besloten ze om een kijkje te nemen in Arches. De meiden vertelden dat ze vier maanden stage hadden gelopen in Zwolle en dat hun ouders van Nederlandse afkomst zijn. Ze verstonden dan ook enkele woordjes Nederlands. We hebben contactgegevens uitgewisseld en afgesproken dat als zij de kans hadden, ze ons zouden opzoeken als wij weer in Californië zijn (rond 20 mei). De North Window Arch was schitterend. We zijn een heel stuk naar boven geklommen en hebben ongeveer een half uur vanuit de Boog naar het uitzicht zitten staren. In de verte waren de besneeuwde bergtoppen van de Lasalbergen te zien. Het was heerlijk warm in het zonnetje uit de wind. Nadat we deze trail hadden afgemaakt zijn we naar de meest populaire trail van het park gereden. Bij de ingang hadden ze ons gewaarschuwd dat we vanwege de grote drukte Delicate Arch misschien niet zouden kunnen bezoeken. Hier lieten wij ons niet door afschrikken. Op de parkeerplaats was vreemd genoeg nog zat plek. We hadden dus geluk. De hike naar Delicate Arch en weer terug naar de auto was 6 kilometer lang en we moesten een flink stuk klimmen. Een zware wandeling dus, maar het was het helemaal waard. Aangekomen bij Delicate Arch werden we beloond met een van de meest adembenemende uitzichten tot nu toe. Deze 'arch' bevindt zich op een enorme rots die verder helemaal glad is. Door de boog heen kon je wederom de bergtoppen van Lasal zien. Aangezien het weer prachtig was, zijn we voor een half uur lang uit op de gladde rots gaan liggen. Schoentjes uit en rugzak onder het hoofd. We hadden langer willen blijven, maar we hadden om 6 uur met Bill afgesproken. Dus om kwart over vier zijn we begonnen aan de wandeling terug. Die ging een stuk sneller dan de heenweg. Toen we terug kwamen op de camping hebben we snel Bruce opgeruimd en zijn we nog even gaan internetten bij het kantoor van de camping. Ja, ook deze wifi was crap en werkte alleen dicht bij het kantoor. Stipt om 6 uur arriveerde Bill. Hij reed rechtstreeks naar onze plek (178). We zouden er nu eindelijk achter komen wat we gingen eten: Tofu met bruine rijst, groenten en sojasaus. Allen biologisch. Geen van beiden hadden wij ooit tofu gegeten, maar het smaakte erg goed. De rest van de avond hebben we met Bill rond ons kampvuur gezeten en gepraat over de zin van het leven: genieten! Bill is een man die ongeveer 35 jaar geleden heeft besloten om gezond te gaan leven. Dit betekent dat hij enkel nog biologisch en vegetarisch eet. Op een dag bekeek hij een etiket van een product in de supermarkt en was er klaar mee om constant genetisch gemanipuleerde zooi te eten. Eigenlijk heeft hij gelijk, want zodra je een etiket bekijkt, staan er allerlei chemische ingrediënten die gewoon slecht voor je zijn. Bill heeft ons niet alleen geleerd hoe je gezondere keuzes kunt maken in je voeding, maar ook over manieren waarop je je leven kunt indelen en zelf de controle over je leven houdt in een maatschappij die voor ons beslist aan welke verwachtingen wij zouden moeten voldoen. Het zal niet makkelijk zijn om alles wat Bill ons heeft geleerd te praktiseren, maar het is zeker een les die we zullen meenemen.
Aangezien hij niet elke dag de kans heeft om te douchen, heeft hij snel even gebruik gemaakt van de faciliteiten van onze camping terwijl wij de afwas deden. Rond een uurtje of half 12 hebben we afscheid van hem genomen met de belofte dat we de volgende ochtend om 9 uur in de Redrock Bakery zouden meeten voor koffie.
Het kostte ons wat moeite, maar om 9 uur zaten wij met z'n drieën in de bakkerij aan een heerlijk kopje cappucino, wat volgens Bill 'crappucino' was. Hij had zelf natuurlijk z'n eigen koffiebeker meegenomen (al dat plastic is maar slecht en ook hier heeft hij gelijk in). Na de koffie zijn we met z'n drieën naar de Citymarket in Moab gegaan om voor ons biologische boodschapjes in te slaan. We wilden zijn maaltijd van de vorige avond graag kopiëren. Op de parkeerplaats hebben we toen voor de laatste keer afscheid van Bill genomen met pijn in ons hart (wat was die man gezellig). Na een hilarische selfie zijn wij op reis gegaan naar Capitol Reef. Bill vervolgde zijn weg naar Denver, Colorado om uiteindelijk naar huis te gaan in Indiana na 6 maanden reizen. We zullen contact houden!
Over Capitol Reef schrijven we in het volgende verslag!
Liefs, Cait en Jis
Toen wij wakker werden en ons realiseerden dat we nog steeds op de Spider Rock Campground waren, en we nog steeds niet de moed hadden verzameld om de douches te bekijken, besloten we om de douche maar uit te stellen tot de volgende camping waar we die middag zouden aankomen. Nadat we aangekleed waren, zijn we Canyon de Chelly gaan bezichtigen. Na een paar minuten rijden, kwamen we aan bij de Sliding House Trail. Een wandeling die ons naar een klif bracht waarbij we uitzicht hadden op een vallei. Vroeger woonden de Navajo in huizen uitgehakt in de steile klif. Hier heeft de trail zijn naam aan te danken. Hierna zijn we verder gereden naar de volgende hike; de White House Ruins Trail. Dit was een wandeling van ongeveer een uur naar beneden de canyon in en een uur weer terug omhoog. Het uitzicht was prachtig! Via soms steile paden kwamen we uiteindelijk op de bodem van de vallei waar nog steeds Navajo indianen wonen. We volgden de rivier richting de White House Ruins, overblijfselen van soortgelijke huizen als bij de vorige trail, maar dit keer konden we ze van heel dichtbij zien. In de vallei stonden een paar locals die zelfgemaakte spulletjes verkochten, zo ook een Navajo jongen iets ouder dan wij. Hij maakte prachtige schilderingen met witte en zwarte inkt op leisteen afkomstig uit de vallei waarin we stonden. We raakten met hem aan de praat en hij vertelde ons veel over wat hij noemde 'my people'. De naam 'Navajo' is door de Spanjaarden aan hen gegeven. De originele naam van zijn volk is 'Diné'. Hij legde ons uit wat de bekenis was achter de symbolen die op sommige plaatsen in de vallei in de muren waren gekrast. Deze stonden er soms al meer dan 1000 jaar. Zijn oma, die voor hem zorgde toen hij klein was, woonde tot voor kort nog in de vallei in een klein huisje zonder elektriciteit en stromend water. Helaas moest ze vanwege haar verslechterde gezondheid naar een tehuis. De jongen doet er naar eigen zeggen alles aan om zijn cultuur in leven te houden. Jis wilde graag een van zijn schilderingen kopen, maar haar geld lag natuurlijk nog in de auto die boven op de berg stond. Ze had geluk, want de jongen was van plan om ook weer terug naar boven te gaan. Hij is het hele eind met ons meegelopen en we hebben hem een lift gegeven tot de dichtsbijzijnde kruising. Hij woonde in een klein huisje in Canyon de Chelly.
Nadat we even bij het Visitors Center waren geweest en een broodje hadden gegeten, zijn we op weg gegaan naar de volgende camping: Gouldings Campground in Monument Valley. Hier kwamen we half in de middag aan via de Scenic Route die schitterende uitzichten gaf op Monument Valley. We waren heel blij om eindelijk op een camping aan te komen met fatsoenlijke voorzieningen (zwembad, wifi, douches, laundry en schone wc's). De Wifi werkte helaas alleen wanneer hij er zelf zin in het (zelden) en het wassen was duur. Maar ja, who cares, we konden douchen! We hebben heerlijke salades gemaakt, maar door de harde wind werden het 'Sandy Salads' oftewel een hap sla met zand. Na een lange hete douche zijn we ons bedje ingekropen en lekker gaan slapen.
De volgende morgen hebben we op ons primitieve propaanstel eitjes gebakken. Daarbij zijn we met Bruce vertrokken naar het echte Monument Valley Tribal Park. Een park dat officieel niet van de Amerikaanse overheid is, maar van de Navajo. Het ligt in het Navajo Reservaat en onze Nationale Parken Pas was er dan ook niet geldig. We hebben $20 betaald en zijn toen de bekende Monument Valley Loop gaan rijden. Een soms ruige dirtroad van 17 mijl die ons langs 11 punten leidde. We hadden uitzicht op de Mesa's van Monument Valley die zo bekend zijn uit de oude Amerikaanse Western films. Het weer zat echter niet zo mee. We wilden eigenlijk nog gaan paardrijden, maar we hadden niet zo'n zin om van ons paard af te waaien. Dus dat hebben we maar niet gedaan. Toen we bijna aan het einde van de Loop waren, begon het een beetje te regenen. We besloten om terug te gaan naar de campground. Het weer sloeg volledig om: harde windstoten en opwaaiend zand van alle kanten. Buiten koken was eigenlijk geen optie. Toen bedachten we ons dat er zo'n 22 mijl verderop in Kayenta een MCDONALDS zat MET WIFI. Daar hebben we niet lang over getwijfeld. We zijn door een ware zandstorm naar de Mac gereden. Jis had misschien 5 meter zicht, maar ja ze zag toch alleen maar die hamburger voor zich :D
We hebben weer veel te veel zitten vreten (oke cait had een salade, jis kon zich weer niet inhouden) en zijn daarna weer terug gereden naar de camping. De zandstorm was inmiddels gaan liggen. Bill zal wel teleurgesteld in ons zijn als hij zou weten dat we toch weer naar de Mac zijn gegaan, ondanks zijn horrorverhalen over wat ze in de kipnuggets stoppen (roze slijm). Terug op de camping hebben we 'even' een was gedraaid. Het wassen duurde 35 minuutjes, wat wij kort vonden, maar de verklaring liet niet lang op zich wachten. Dat ding centrifugeerde niet. Drijfnatte was, was het resultaat. We hadden ook ons beddengoed maar eens in de was gedaan omdat die mountain lion van Spider Rock Campground in ons busje was geglipt. We hebben alles in de droger gegooid, die 25 cent per 10 minuten kostte. Eindstand: we hebben een donders uur naast de droger gezeten en aan het eind de was zelfs over twee drogers verdeeld, omdat het gewoon niet droog werd. Een klein kapitaal lichter was ons beddengoed eindelijk droog. We hebben alles weer opgemaakt en zijn toen de mensen in de campingwinkel gaan vervelen, 2 jongens van Navajo afkomst, die ons vertelden dat studeren in Amerika zo'n $30.000 per jaar kost. Dit was nog best een interassant gesprek. Na een uurtje zijn we terug gegaan naar Bruce en zijn we lekker gaan slapen. Het busje bewoog van de storm die inmiddels weer was opgelaaid.
De volgende morgen besloten we om zo snel mogelijk beter weer op te zoeken in Moab, een stadje vlak onder Arches National Park. Bill had ons inmiddels al een paar suggesties gegeven voor de weg er naartoe en zei ook dat het er wel eens moeilijk zou kunnen zijn om er een campground te vinden, omdat het er vol zit met Amerikaanse toeristen. Arches is blijkbaar een geliefde plek, ook bij Amerikanen zelf. De camping die we aanvankelijk hadden gekozen, bleek helemaal vol te zitten. Toen we de weg terug reden, zagen we dat dit bij meerdere campings het geval was. Gelukkig konden we terecht bij de Slick Rock Campground. Dit was een hele gezellige camping, maar het feit dat het weer beter was hielp ook wel mee. We hebben ons hier gesettled en zijn richting Arches gereden. De eerste hike die wij gingen doen heette Park Avenue. Een wandeling van een paar mijl langs bijzondere rotsformaties in de vorm van gebouwen en drie roddelende vrouwen. Toen we terugkwamen op de parkeerplaats werden we aangesproken door drie Amerikaanse jongens. Ze vonden onze Bruce hilarisch en vroegen of we het gezellig vonden om die avond een drankje te doen in een bar in Moab. We spraken af dat we contact zouden houden. We zijn toen doorgereden naar de volgende trail: Sand Dunes Arch en Broken Arch Trail. Bij elkaar hebben we die dag meer dan 7 mijl gelopen, maar het was schitterend. 's Avonds belandden we in Woody's, een bar met Live muziek van Jack & Jill. Vreselijk hahaha. Maar we hebben wel gelachen. De jongens, Ben, Clay en Brian, sliepen zelf in een caravan die ze gewoon ergens langs de weg neerzetten en 's morgens sneakten ze het zwembad en ontbijtbuffet van The Hampton Hotel in. Bad ass. We hebben een gezellige avond gehad met een serieus randje. Ze bleken heel gelovig te zijn en daaruit vloeiden interessante discussies voort. Wij hebben aan het einde van de avond een taxi terug naar onze camping genomen.
Het was een redelijk kort nachtje, maar dat weerhield ons er de volgende dag niet van om weer flink te gaan hiken in Arches. De avond ervoor hadden we met Bill afgesproken dat hij deze avond voor ons zou koken! We wisten niet wat we precies konden verwachten, behalve dan dat het biologisch, vegetarisch en gezond zou zijn (weer eens wat anders dan hotdogs). We zijn in Arches eerst naar Turret Arch en de North en South Window Arches gereden. Onderweg kwamen we drie Amerikaanse meiden tegen die onderweg naar huis waren vanaf hun universiteit in Iowa. Ze waren namelijk afgestudeerd en gingen nu in Californië op zoek naar werk. Onderweg besloten ze om een kijkje te nemen in Arches. De meiden vertelden dat ze vier maanden stage hadden gelopen in Zwolle en dat hun ouders van Nederlandse afkomst zijn. Ze verstonden dan ook enkele woordjes Nederlands. We hebben contactgegevens uitgewisseld en afgesproken dat als zij de kans hadden, ze ons zouden opzoeken als wij weer in Californië zijn (rond 20 mei). De North Window Arch was schitterend. We zijn een heel stuk naar boven geklommen en hebben ongeveer een half uur vanuit de Boog naar het uitzicht zitten staren. In de verte waren de besneeuwde bergtoppen van de Lasalbergen te zien. Het was heerlijk warm in het zonnetje uit de wind. Nadat we deze trail hadden afgemaakt zijn we naar de meest populaire trail van het park gereden. Bij de ingang hadden ze ons gewaarschuwd dat we vanwege de grote drukte Delicate Arch misschien niet zouden kunnen bezoeken. Hier lieten wij ons niet door afschrikken. Op de parkeerplaats was vreemd genoeg nog zat plek. We hadden dus geluk. De hike naar Delicate Arch en weer terug naar de auto was 6 kilometer lang en we moesten een flink stuk klimmen. Een zware wandeling dus, maar het was het helemaal waard. Aangekomen bij Delicate Arch werden we beloond met een van de meest adembenemende uitzichten tot nu toe. Deze 'arch' bevindt zich op een enorme rots die verder helemaal glad is. Door de boog heen kon je wederom de bergtoppen van Lasal zien. Aangezien het weer prachtig was, zijn we voor een half uur lang uit op de gladde rots gaan liggen. Schoentjes uit en rugzak onder het hoofd. We hadden langer willen blijven, maar we hadden om 6 uur met Bill afgesproken. Dus om kwart over vier zijn we begonnen aan de wandeling terug. Die ging een stuk sneller dan de heenweg. Toen we terug kwamen op de camping hebben we snel Bruce opgeruimd en zijn we nog even gaan internetten bij het kantoor van de camping. Ja, ook deze wifi was crap en werkte alleen dicht bij het kantoor. Stipt om 6 uur arriveerde Bill. Hij reed rechtstreeks naar onze plek (178). We zouden er nu eindelijk achter komen wat we gingen eten: Tofu met bruine rijst, groenten en sojasaus. Allen biologisch. Geen van beiden hadden wij ooit tofu gegeten, maar het smaakte erg goed. De rest van de avond hebben we met Bill rond ons kampvuur gezeten en gepraat over de zin van het leven: genieten! Bill is een man die ongeveer 35 jaar geleden heeft besloten om gezond te gaan leven. Dit betekent dat hij enkel nog biologisch en vegetarisch eet. Op een dag bekeek hij een etiket van een product in de supermarkt en was er klaar mee om constant genetisch gemanipuleerde zooi te eten. Eigenlijk heeft hij gelijk, want zodra je een etiket bekijkt, staan er allerlei chemische ingrediënten die gewoon slecht voor je zijn. Bill heeft ons niet alleen geleerd hoe je gezondere keuzes kunt maken in je voeding, maar ook over manieren waarop je je leven kunt indelen en zelf de controle over je leven houdt in een maatschappij die voor ons beslist aan welke verwachtingen wij zouden moeten voldoen. Het zal niet makkelijk zijn om alles wat Bill ons heeft geleerd te praktiseren, maar het is zeker een les die we zullen meenemen.
Aangezien hij niet elke dag de kans heeft om te douchen, heeft hij snel even gebruik gemaakt van de faciliteiten van onze camping terwijl wij de afwas deden. Rond een uurtje of half 12 hebben we afscheid van hem genomen met de belofte dat we de volgende ochtend om 9 uur in de Redrock Bakery zouden meeten voor koffie.
Het kostte ons wat moeite, maar om 9 uur zaten wij met z'n drieën in de bakkerij aan een heerlijk kopje cappucino, wat volgens Bill 'crappucino' was. Hij had zelf natuurlijk z'n eigen koffiebeker meegenomen (al dat plastic is maar slecht en ook hier heeft hij gelijk in). Na de koffie zijn we met z'n drieën naar de Citymarket in Moab gegaan om voor ons biologische boodschapjes in te slaan. We wilden zijn maaltijd van de vorige avond graag kopiëren. Op de parkeerplaats hebben we toen voor de laatste keer afscheid van Bill genomen met pijn in ons hart (wat was die man gezellig). Na een hilarische selfie zijn wij op reis gegaan naar Capitol Reef. Bill vervolgde zijn weg naar Denver, Colorado om uiteindelijk naar huis te gaan in Indiana na 6 maanden reizen. We zullen contact houden!
Over Capitol Reef schrijven we in het volgende verslag!
Liefs, Cait en Jis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
