Tipi'sch wij..
Blijf op de hoogte en volg Jis en Cait
18 Mei 2015 | Verenigde Staten, Bryce Canyon City
Na Moab gingen we op weg naar Capital Reef. Hier aangekomen besloten we om eerst met Bruce naar 'Sunset point' te rijden. Hier hadden we een prachtig uitzicht over een stuk van de vallei. Vervolgens hebben we de 'Chimney Rock Loop trail' gedaan van 5.9 km. Hier zou er een panorama uitzicht van de 'Waterpocket Fold cliffs' te zien zijn. De trail was erg mooi en duurde toch nog best een tijdje omdat het pad behoorlijk steil was, maar we hebben toch echt het panorama uitzicht op de Waterpocket Fold cliffs gemist..(misschien omdat we zo goed op onze passen aan het letten waren, hahaha). Tijdens deze wandeling kwamen we bergformaties tegen met prachtige kleuren. Deze compositie van kleuren kwamen ons toch behoorlijk bekend voor. De blauwe plek op Jis dr bil met een doorsnee van zo’n 8 cm twee weken terug had exact hetzelfde kleurenschema. Voor geïnteresseerden: onze privé fotocollectie bevat een mooie vergelijkingsfoto.
In de avond vonden we een camping in het stadje Torrey. We hebben hier op ons propaan fornuisje Bill’s vegetarische maaltijd nagemaakt: tofu met rijst en groenten. Die van Bill was beter ;) Daarna besloten we om lekker onze kleding te wassen. Helaas werkte hier de droger ook weer voor geen meter, waardoor we uiteindelijk een quarter tekort kwamen voor een tweede beurt in de droger. Het eindresultaat: natte kleding. Dit deed ons humeur niet bepaald ten goede. We zouden de volgende morgen wel een dollar wisselen voor quarters bij het kantoor. Na een redelijk nachtje slapen zijn we onder de douche gesprongen en daarna was Cait alvast met het ontbijt begonnen, zodat Jis even kwartjes kon gaan halen en de kleding in de droger kon doen. Believe it or not, er was niemand te bekennen in het kantoor. Onze kleding was inmiddels naar natte hond gaan ruiken en moest dus sowieso opnieuw gewassen worden. Dan maar op de volgende camping.
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar Bryce Canyon National Park. Hier kwamen we rond het middaguur aan op de Ruby’s Inn Campground and RV Park. Toen we het terrein opreden, zagen we links van de gewone campsites tipi’s staan. Dit bracht ons tot een spontane, maar niet al te doordachte actie: KOM WE GAAN IN EEN TIPI SLAPEN! Het was immers net zo duur als een full hook up site. We zagen op een bordje bij de balie dat de nachten wel eens heel koud zouden kunnen zijn. ‘Oh well, dan huren we er toch twee extra dekens bij’. Cait vroeg nog of we van tevoren even in de tipi mochten kijken, maar de gast achter de balie had wat moeite met Engels (blijkbaar) en checkte ons meteen in. Het zal wel loslopen, dachten wij. Eenmaal aangekomen bij de tipi, beseften we dat wij niet genoeg zouden hebben aan twee extra dekens. Er stonden namelijk geen bedden/matrassen in. Sterker nog, er stond helemaal NIKS in. Als de optimist die Jis is, bedacht ze dat we vast wel op de grond konden slapen als we wat handdoeken en onze eigen dekens neer zouden leggen. Cait zag het minder zonnig in, maar wilde geen spelbreker zijn, dus we besloten het maar te proberen.
Voordat het zover was, zijn we Bryce Canyon gaan bezoeken. Een paar mijl verderop lag Sunset to Sunrise Point met de Rim trail die er een loop van maakt. Wij hebben de Queens Garden Trail en een stukje van de Navajo Loop gelopen. Een prachtige wandeling tussen de zogenaamde Hoodoo’s van Bryce. Dit zijn rood/oranje rotsformaties in de vorm van torens die een geheel vormen dat lijkt op een kasteel. In sommige hoodoo’s waren kleine tunnels gehakt. Tijdens de trail kwamen we een stel tegen dat ons eerder in Capitol Reef enthousiast begroet had en waar we een kort gesprek mee hadden. Zij herkenden ons meteen! Ingrid en verrassing: STEVE. Nog een Steve. Weer een hele aardige man. Het lijkt erop dat onze hypothese nog steeds klopt.
Na de hike in Bryce Canyon gingen terug naar onze camping. We besloten om de stoute schoenen aan te trekken en te vragen om een zwembad pas, waarvan wij dachten dat het niet bij onze camping hoorde. Ze deden er echter helemaal niet moeilijk over en zo kwam het dat wij een half uur later weer met onze dikke billen in een hottub zaten. Het was heerlijk! Tijdens het bubbelen vroegen wij ons al af waarom onze ogen zo’n pijn deden. Later bleek dat er verschrikkelijk veel chloor in het water zat. Dit was ook te zien aan Cait d’r bikini: van donkerblauw naar lichtblauw. Ondanks dat het een goedkope Walmart bikini was, volgde er weer een rouwproces. Cait heeft een nieuwe hypothese bedacht: ‘Tegen de tijd dat ik weer in Nederland ben, heb ik geen kleding meer over’ (verkleurde broek, kapotte bh’s, noem maar op. Oh ja, en niet te vergeten de iPhone). Toch was het wel gezellig in de hottub. We raakten in gesprek met vier mensen. Een Nederlands stel en een koppel uit België en Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk hebben we bijna 2 uur in de hottub gezeten. We hebben een douche genomen en zijn toen terug gereden naar onze camping. Onderweg bereidden we ons mentaal voor op een nacht in de tipi. We hebben alles wat zacht was (niet zo heel veel) opgestapeld in de tipi en zijn er bovenop gaan liggen. Eerlijk is eerlijk, we hebben een goede poging gewaagd, maar na 2 uur vastvriezen aan de grond besloten we dat Bruce toch een betere bedpartner was :’) Hoewel we hem aan de kant hadden gezet, waren we toch welkom (denken we).
De volgende morgen werden we wakker met het gevoel alsof er een vrachtwagen over ons heen was gereden. Conclusie: de tipi was een slecht idee. Maar hij was wel mooi. Na een hete douche en een snel ontbijt hebben we onze weg vervolgd naar Zion. Een park waar we al een tijd naar uitgekeken hadden, door de verhalen die mensen ons erover verteld hadden. Na 1,5 uur kwamen we aan in Zion National Park. Via een lange tunnel die door een berg liep, kwamen we bij het Visitor Center. Hier hebben de we park ranger gevraagd welke wandeling hij aanraadde. We twijfelden zelf namelijk tussen The Narrows en de Angels Landing Trail. Twee compleet verschillende hikes. De ranger zei dat we als we meteen zouden beginnen, ze alle twee wel konden doen of in ieder geval een groot gedeelte. Met dit voornemen begonnen we aan Angels Landing. Een hike van 9 km, waarvan de laatste 2 kilometer een pad was over een smalle bergrug. Deze bergrug moesten we over met alleen een stalen ketting als hulpmiddel. Aan weerzijden van ons een klif van enkele honderden meters diep (Angels Landing ligt op 1,7 km hoogte). Sinds 2006 zijn hier zes mensen verongelukt. Wij kregen hier wel de kriebels van, maar gaan er maar vanuit dat de weeromstandigheden toen zeer slecht waren. Het was namelijk redelijk te doen wanneer je goed oplet waar je loopt en een beetje in goede conditie bent. We hebben namelijk wel flink moeten klimmen en ons in bochten moeten wringen om boven te komen, met op sommige momenten een harde zijwind. We werden echter beloond met een van de mooiste uitzichten die we tot nu toe gezien hadden. Angels Landing had ons behoorlijk uitgeput en we hadden dan ook geen energie meer over om The Narrows ook nog te doen. Hierbij zouden we een paar mijl opwaarts door een rivier moeten hiken tussen de kliffen. We hebben afgesproken ooit nog terug te keren naar Zion, omdat het werkelijk adembenemend mooi is. Voor iedereen die een soortgelijke road trip gaat maken: Neem Zion mee in je reis!
De volgende bestemming op onze planning staat in groot contrast met wat we tot nu toe gezien hebben. Van de schoonheid van Amerika’s nationale parken gingen we nu op weg naar Las Vegas! Totaal geen idee wat we hiervan moesten verwachten, behalve dan dat het een neonverlichte stad is die nooit slaapt, er op elke hoek van de straat een casino is en je er waarschijnlijk heel goed kunt feesten mits je daar goed geld voor betaalt.
Aangezien we na Vegas chronisch slaap tekort hebben, volgt het verslag van Vegas morgen!
Veel liefs,
Cait en Jis
In de avond vonden we een camping in het stadje Torrey. We hebben hier op ons propaan fornuisje Bill’s vegetarische maaltijd nagemaakt: tofu met rijst en groenten. Die van Bill was beter ;) Daarna besloten we om lekker onze kleding te wassen. Helaas werkte hier de droger ook weer voor geen meter, waardoor we uiteindelijk een quarter tekort kwamen voor een tweede beurt in de droger. Het eindresultaat: natte kleding. Dit deed ons humeur niet bepaald ten goede. We zouden de volgende morgen wel een dollar wisselen voor quarters bij het kantoor. Na een redelijk nachtje slapen zijn we onder de douche gesprongen en daarna was Cait alvast met het ontbijt begonnen, zodat Jis even kwartjes kon gaan halen en de kleding in de droger kon doen. Believe it or not, er was niemand te bekennen in het kantoor. Onze kleding was inmiddels naar natte hond gaan ruiken en moest dus sowieso opnieuw gewassen worden. Dan maar op de volgende camping.
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar Bryce Canyon National Park. Hier kwamen we rond het middaguur aan op de Ruby’s Inn Campground and RV Park. Toen we het terrein opreden, zagen we links van de gewone campsites tipi’s staan. Dit bracht ons tot een spontane, maar niet al te doordachte actie: KOM WE GAAN IN EEN TIPI SLAPEN! Het was immers net zo duur als een full hook up site. We zagen op een bordje bij de balie dat de nachten wel eens heel koud zouden kunnen zijn. ‘Oh well, dan huren we er toch twee extra dekens bij’. Cait vroeg nog of we van tevoren even in de tipi mochten kijken, maar de gast achter de balie had wat moeite met Engels (blijkbaar) en checkte ons meteen in. Het zal wel loslopen, dachten wij. Eenmaal aangekomen bij de tipi, beseften we dat wij niet genoeg zouden hebben aan twee extra dekens. Er stonden namelijk geen bedden/matrassen in. Sterker nog, er stond helemaal NIKS in. Als de optimist die Jis is, bedacht ze dat we vast wel op de grond konden slapen als we wat handdoeken en onze eigen dekens neer zouden leggen. Cait zag het minder zonnig in, maar wilde geen spelbreker zijn, dus we besloten het maar te proberen.
Voordat het zover was, zijn we Bryce Canyon gaan bezoeken. Een paar mijl verderop lag Sunset to Sunrise Point met de Rim trail die er een loop van maakt. Wij hebben de Queens Garden Trail en een stukje van de Navajo Loop gelopen. Een prachtige wandeling tussen de zogenaamde Hoodoo’s van Bryce. Dit zijn rood/oranje rotsformaties in de vorm van torens die een geheel vormen dat lijkt op een kasteel. In sommige hoodoo’s waren kleine tunnels gehakt. Tijdens de trail kwamen we een stel tegen dat ons eerder in Capitol Reef enthousiast begroet had en waar we een kort gesprek mee hadden. Zij herkenden ons meteen! Ingrid en verrassing: STEVE. Nog een Steve. Weer een hele aardige man. Het lijkt erop dat onze hypothese nog steeds klopt.
Na de hike in Bryce Canyon gingen terug naar onze camping. We besloten om de stoute schoenen aan te trekken en te vragen om een zwembad pas, waarvan wij dachten dat het niet bij onze camping hoorde. Ze deden er echter helemaal niet moeilijk over en zo kwam het dat wij een half uur later weer met onze dikke billen in een hottub zaten. Het was heerlijk! Tijdens het bubbelen vroegen wij ons al af waarom onze ogen zo’n pijn deden. Later bleek dat er verschrikkelijk veel chloor in het water zat. Dit was ook te zien aan Cait d’r bikini: van donkerblauw naar lichtblauw. Ondanks dat het een goedkope Walmart bikini was, volgde er weer een rouwproces. Cait heeft een nieuwe hypothese bedacht: ‘Tegen de tijd dat ik weer in Nederland ben, heb ik geen kleding meer over’ (verkleurde broek, kapotte bh’s, noem maar op. Oh ja, en niet te vergeten de iPhone). Toch was het wel gezellig in de hottub. We raakten in gesprek met vier mensen. Een Nederlands stel en een koppel uit België en Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk hebben we bijna 2 uur in de hottub gezeten. We hebben een douche genomen en zijn toen terug gereden naar onze camping. Onderweg bereidden we ons mentaal voor op een nacht in de tipi. We hebben alles wat zacht was (niet zo heel veel) opgestapeld in de tipi en zijn er bovenop gaan liggen. Eerlijk is eerlijk, we hebben een goede poging gewaagd, maar na 2 uur vastvriezen aan de grond besloten we dat Bruce toch een betere bedpartner was :’) Hoewel we hem aan de kant hadden gezet, waren we toch welkom (denken we).
De volgende morgen werden we wakker met het gevoel alsof er een vrachtwagen over ons heen was gereden. Conclusie: de tipi was een slecht idee. Maar hij was wel mooi. Na een hete douche en een snel ontbijt hebben we onze weg vervolgd naar Zion. Een park waar we al een tijd naar uitgekeken hadden, door de verhalen die mensen ons erover verteld hadden. Na 1,5 uur kwamen we aan in Zion National Park. Via een lange tunnel die door een berg liep, kwamen we bij het Visitor Center. Hier hebben de we park ranger gevraagd welke wandeling hij aanraadde. We twijfelden zelf namelijk tussen The Narrows en de Angels Landing Trail. Twee compleet verschillende hikes. De ranger zei dat we als we meteen zouden beginnen, ze alle twee wel konden doen of in ieder geval een groot gedeelte. Met dit voornemen begonnen we aan Angels Landing. Een hike van 9 km, waarvan de laatste 2 kilometer een pad was over een smalle bergrug. Deze bergrug moesten we over met alleen een stalen ketting als hulpmiddel. Aan weerzijden van ons een klif van enkele honderden meters diep (Angels Landing ligt op 1,7 km hoogte). Sinds 2006 zijn hier zes mensen verongelukt. Wij kregen hier wel de kriebels van, maar gaan er maar vanuit dat de weeromstandigheden toen zeer slecht waren. Het was namelijk redelijk te doen wanneer je goed oplet waar je loopt en een beetje in goede conditie bent. We hebben namelijk wel flink moeten klimmen en ons in bochten moeten wringen om boven te komen, met op sommige momenten een harde zijwind. We werden echter beloond met een van de mooiste uitzichten die we tot nu toe gezien hadden. Angels Landing had ons behoorlijk uitgeput en we hadden dan ook geen energie meer over om The Narrows ook nog te doen. Hierbij zouden we een paar mijl opwaarts door een rivier moeten hiken tussen de kliffen. We hebben afgesproken ooit nog terug te keren naar Zion, omdat het werkelijk adembenemend mooi is. Voor iedereen die een soortgelijke road trip gaat maken: Neem Zion mee in je reis!
De volgende bestemming op onze planning staat in groot contrast met wat we tot nu toe gezien hebben. Van de schoonheid van Amerika’s nationale parken gingen we nu op weg naar Las Vegas! Totaal geen idee wat we hiervan moesten verwachten, behalve dan dat het een neonverlichte stad is die nooit slaapt, er op elke hoek van de straat een casino is en je er waarschijnlijk heel goed kunt feesten mits je daar goed geld voor betaalt.
Aangezien we na Vegas chronisch slaap tekort hebben, volgt het verslag van Vegas morgen!
Veel liefs,
Cait en Jis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
