De Grand Canyon: overdonderd en weggespoeld

Nadat we de camping in Boulder City hadden verlaten, kwamen we al rond 11 uur aan bij de West Rim van de Grand Canyon. We waren natuurlijk weer panisch vroeg op weg gegaan (je weet immers maar nooit met zo’n zwakzinnig GPS), dus we waren maar liefst 2,5 uur te vroeg op het vliegveld. Toch hebben wij ons hier prima kunnen vermaken door een beetje mensen te kijken. Het gebouw waar wij moesten inchecken voor onze helikoptervlucht was stampvol Chinezen die allemaal smerige geluiden maakten, luidruchtig waren en vooral heel eigenaardig gekleed. We hebben geprobeerd om iets van hun conversaties te volgen, maar dat was volledig kansloos.
Om 13:15 uur besloten we maar eens in te gaan checken. Eigenlijk hoefde dit pas om 13:50 uur, maar we hadden inmiddels 2 uur uit onze neus zitten eten en vonden het wel mooi geweest. Toen we eenmaal hadden ingecheckt, kregen we direct een veiligheidsvideo te zien, die we echter nooit hebben afgekeken, omdat we ondertussen werden opgehaald door iemand van de Ground Crew. Terwijl hij ons naar de helikopter bracht vroegen wij ons af wat we nou precies moesten doen als dat ding ter aarde zou storten :’)
Onze piloot was een gezellige gozer met een mooie baard. Hij zei dat hij per dag zo’n 25-30 vluchten over de Grand Canyon maakte. Dat gaf ons vertrouwen. We vlogen in een knalrode helikopter van de maatschappij Papillon. Het dashboard was net als het hele incheckgebouw Chinees voor ons. Ontzettend gaaf om te zien hoe die man er wel iets van begreep (of hij deed alsof) en de helikopter van de grond kreeg. We hadden het geluk dat we met z’n tweeën mochten vliegen, in plaats van met vijf passagiers. Allebei op de voorbank naast de piloot. De vlucht naar de West Rim duurde ongeveer 10 minuten. Toen we eenmaal over de rand van de canyon vlogen voelde het alsof we een paar meter naar beneden zakten. Hetzelfde gevoel als wanneer je met het vliegtuig in een luchtzak komt. Het uitzicht was adembenemend mooi! Bij onze vlucht dat een landing midden in de canyon vlak langs de Colorado River inbegrepen. Hier werden wij opgewacht door een Ground Crew die ons vertelde dat we nog een stuk richting de rivier mochten lopen. Beneden hebben we heel veel mooie foto’s gemaakt. Toen we terugkwamen bij de Ground Crew hebben we ze gevraagd of zij en twee piloten een ‘selfie’ met ons wilden maken. En dat wilden ze natuurlijk wel!
Toen volgde de terugvlucht. Opnieuw een spectaculair uitzicht over West Grand Canyon. Toen wij uit de helikopter stapten, dachten we dat onze tour erop zat. Niets bleek minder waar! We werden door een van de crewleden meegenomen naar binnen om een bandje te halen voor een busreis. Deze busreis bracht ons naar drie plekken op de West Rim. Allereerst, de Hualapai Ranch: een klein Western dorp waar we met echte pistolen losse flodders mochten afvuren op een doorzichtig bord dat tussen ons in stond. Net als in de oude Western films. Daarna hebben we lekker gegeten in het cafetaria. Kippenborst met gestoomde groente, pastasalade en een chocolate chip cookie toe. En natuurlijk zoveel drinken als we maar wilden (het Amerikaanse ‘refill’ fenomeen). Vervolgens bracht de bus ons naar Sá Nyu Wa (Home of the Eagle): vanaf hier konden we Eagle Point zien. Een rotsformatie die eruit ziet als een adelaar met gespreide vleugels. De laatste busstop was Hwal’ Bay Nyu Wa (Home of the Hualapai). Hier stonden nog overblijfselen van een cable car (denk aan een soort skilift) waarmee kolen uit een mijn in de canyon werden gewonnen. Vanaf hier hadden we ook een 360 graden uitzicht op de Grand Canyon.
Na deze indrukwekkende dag besloten wij dat het tijd was om naar de camping te gaan. Dit was helaas iets verder weg dan wij van tevoren hadden gedacht, namelijk DRIE EN EEN HALF UUR rijden. Darnnnnn! We besloten maar gewoon zo ver mogelijk te rijden als Jis kon handelen. Dit bleek de hele reis. WIN! We kwamen rond 20:15 uur aan op de camping in Williams: Canyon Gateway RV Park. Omdat er geen hond meer te bekennen was van het management, besloten we onszelf maar in te checken. Een enveloppe zonder geld, maar met de belofte dat we de volgende ochtend zouden betalen met creditcard (ja dat hebben we echt gedaan). We hebben nog even in het donker noodle soep en een salade gemaakt en zijn toen gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we na het ontbijt lekker gaan douchen en hebben we de camping netjes betaald. Nadat we even contact hadden gezocht met het thuisfront zijn we gaan rijden richting de South Rim van de Grand Canyon. Maar onderweg hebben we nog even een stop gemaakt bij de Dollar General. Een spotgoedkope supermarkt in Williams waar we voor $80 heel onze bus hebben volgestouwd, met onder andere letterlijk 20 liter Gatorade en water (omdat we nog steeds niet bekomen waren van ons trauma van Death Valley). De rit naar de South Rim was dankzij onze lange rit van de avond ervoor, nog maar een uurtje. Rond 12:30 uur kwamen we aan op de Mather Campground in Grand Canyon Village. We hebben onze plek even toegeëigend (die we in december al gereserveerd hadden) en zijn toen naar het begin van de Rim Trail gereden. Een wandeling langs de rand van de Grand Canyon. Deze kant van de Grand Canyon bleek, geloof het of niet, nóg mooier te zijn dan de West Rim. We hebben ontelbaar veel foto’s genomen. Aan het einde van de trail hebben we de Shuttle Bus terug naar de parkeerplaats genomen waar we onze Bruce hadden neergezet. De spaghetti die we ’s morgens bij de Dollar General gehaald hadden hebben we op ze camping heerlijk klaargemaakt. Terwijl we aan het koken waren werden we benaderd door onze overbuurman Mark. Hij vroeg Jis naar de diepere betekenis achter de schilderingen op onze bus. Jis antwoorde: Well, it’s Bruce Lee and that’s about as far as it goes. Hahaha. Hij vond net als iedereen onze bus “the shit”. Na het eten werden uitgenodigd om aan de overkant een echt glaasje Scotch te drinken met Mark, zijn zoon Reese en hun vrienden Don en Don (ja twee keer Don). Dit liep weer uit op een geweldige avond. We hebben tot 12 uur ’s nachts ons helemaal doodgelachen om een dronken Don (een 62-jarige vaderlandslievende, Amerikaan die elke zin begon met ‘not to be political…’). Hij doet niet aan internetbankieren, e-mailen of iets wat maar ook traceerbaar is, omdat hij ervan overtuigd dat er een of andere revolutie gaat komen waarbij de Amerikaanse overheid inbreuk gaat maken op de privacy rechten van mensen. Kort gezegd: a little bit paranoid. Maar ontzettend hilarisch. Mark heeft heerlijke hotdogs gebakken op het kampvuur en wij hadden nog marshmallows meegebracht. Nadat Don ons vijf keer had verteld hoe geweldig hij het vond dat wij ‘angels’ er waren, wurmde hij zich met de grootste moeite in zijn tentje (met de grootte van een bodybag). Dit was een half uur vol schuttingtaal, gelach en getuimel, waarbij hij uitspraken deed als: “Mark, where does my pistol go in this thing”, “there ain’t no room to get lucky in this”, “Jeez louise… how do you get in this…I don’t know it’s kinda tiny”. Reese reageerde hierop met “Yeah, that’s what she said”. De avond was eigenlijk gevuld met uitspraken als deze en wij hebben ons dan ook helemaal slap gelachen. Met Reese, die in Santa Barbara woont, hebben we afgesproken dat we hem een dagje zullen opzoeken eind mei. Wij zijn dan in Los Angeles, wat vlak bij Santa Barbara ligt. We zijn heerlijk gaan slapen, overigens stierven we nu weer van de kou. Het is ook nooit goed haha.

Toen we ’s morgens wakker werden was het redelijk mooi weer. Het was nog een beetje bewolkt, maar het zag ernaar uit dat het op ging klaren. Cait vroeg bij de douches nog aan 5 verschillende mensen of ze de weersvoorspelling van vandaag wisten, maar niemand had zich er echt in verdiept. We namen de gok maar, korte broek, topje en een vestje voor als het een beetje koud zou worden. We hadden broodjes gesmeerd en 4 liter Gatorade meegenomen, want vandaag zouden we de dagvullende South Kaibab Trail gaan doen. Een wandeling van 9 kilometer die ons naar de bodem van de canyon zou brengen. Het pad begon aan de rand van de South Rim als een grijs grindpad en ging langzaam over in een rood zandpad. Prachtig uitzichten hadden we vanaf deze trail. Toen wij net het in de buurt kwamen van het eerste tussenstation, passeerde ons een park Ranger. Zij vroeg ons waar we naartoe gingen. Toen wij zeiden dat we tot Skeleton Point wilden lopen, raadde zij zit ons ten zeerste af omdat er een onweersbui aan leek te komen. Wanneer deze over zou trekken zouden we nog wel verder mogen, maar als hij zou losbarsten, moesten we maken dat we naar boven kwamen en zouden schuilen. Beneden in de canyon is namelijk geen enkele vorm van beschutting en schijnbaar slaat de bliksem daar in. De ranger zei “people get hit by lightning there”. We hadden misschien 20 stappen verder gezet toen Moeder Natuur genadeloos toesloeg. Keiharde regen ging langzaam over in nog hardere hagel (auw). Lekker joh op die blote beentjes. Het rode zandpad veranderde in een rode modderrivier waardoor wij naar een uur lang naar boven moesten zwemmen. Onderweg kwamen we nog mensen met een baby tegen die onder een uitstekende rots zaten te schuilen. Achteraf denken wij dat ze daar nog wel een paar uur hebben gezeten. Ook kwamen we debielen tegen die het een goed idee leek om toch naar beneden te gaan. Tijdens de terugweg donderde en bliksemde het. Eenmaal boven gekomen waren we net twee verzopen katjes. We waren ff helemaal klaar met die Grand Canyon en dat onvoorspelbare pokkenweer. We hebben een warme bak koffie gehaald, op de parkeerplaats onze natte kleren uitgetrokken en zijn naar de ingang van de camping gereden waar JAWEL gratis Wi-Fi was. Hier hebben we Bruce Lee voor ongeveer een uur neergezet, toen opeens de zon zich liet zien. Toen we weer naar buiten durfden, hebben we een wasje gedraaid en zijn we terug gegaan naar onze campingplek. Tot zover deze dag. We zijn vroeg gaan slapen, om de volgende dag 2,5 uur naar Page, Arizona te rijden. Nu zitten we op de Page Lake Powell Campground. Hier zullen we 2 nachten blijven. Maar hierover later meer!

Liefs, Jis en Cait